Zuzia i Largo ^^

kojotka

tak ale jak wiadomo każy pies ma w swoim przodku wilka więc może byc Wesoly

opwiadanie Ireath cudowne!! jakim cudem aj go wczesniej nie widziałam ???

ale mam małe pytanie? jak ona się szcaiła że musi zadzwonić do mamy bo cos jej się stało ? nie rozumiem...

Dorka

Instynkt kobiecy Kojotka, instynkt Wesoly

Tak czasami mamy takie przeczucie że coś się stało

Ireath

Widzę, że tu jest knuty spisek przeciwko mnie

A dlaczego Zuzia wiedziała to spytaj się jej Jezyk

Ja nie wiem

Tak samo jak nie wiem jak się stało w końcówce

Wiki

ej, ale Zuzia do końca nie wie czy jej mama umarła, bo przecież upadła słuchawka
A opowiadanie wciągającwe

Ireath

Cieszę się, że się podoba

A co będzie dalej to czytać Jezyk

-Dziękuję…dziękuję- wyszeptała, patrząc w oczy swojego psa, swojego obrońcę. -Co ja bym bez Ciebie zrobiła?- zapytała Largo. -Musimy stąd uciec! Bo jeśli znają adres to wezmą mnie do Domu Dziecka- ostatnie słowa były prawie nie do usłyszenia.
-Weźmiemy pieniądze, karmę dla Ciebie, i…i…i… Nie wiem co!- wrzasnęła i zaczęła płakać. Czuła się tak bezradnie. Jak słoń w składzie porcelany.
-Idziemy- odrzekła cicho po chwili. Z jej oczu nadal spływały łzy. Wyjęła z szuflady pieniądze, nawet ich nie przeliczała tylko wrzuciła je, razem z portfelem, do tornistra. Potem wzięła karmę dla Largo i to wszystko. Nie myśląc o niczym założyła kurtkę, czapkę, szalik i rękawiczki. Spojrzała na termometr, było bardzo zimno.
-A tobie nie będzie zimno?- zapytała Largo. Wreście go zauważyła, chodził za nią po całym domu.
-hau!- usłyszała w odpowiedzi
-Myślę, że to znaczy nie. Ale na wszelki wypadek spakuję dla Ciebie szalik i czapkę. A jak będzie ciepło?! Kiedyś w końcu zima się skończy. Trzeba wziąć jeszcze jakieś ubrania- wykrzyknęła i pobiegła do swojego pokoju. Wzięła coś na krótki rękaw, jakąś lekką bluzę i ruszyła w podróż.
-Gdzie mam iść?- powiedziała do Largo, który bez smyczy posłusznie szedł za nią.
-O nie policja!- krzyknęła na widok policyjnego wozu, który zatrzymał się przed nią.
-Czy to ty jesteś córką Beaty Sikory?- zapytał jeden z policjantów przez otwartą szybę.
-Tak- wyszeptała
-W takim razie proszę wejść do auta i jechać z nami- odparł policjant, a na te słowa Zuzanna pobiegła. Ruszyła najszybciej jak umiała w lewą stronę. Tak, że policjanci musieli zawrócić. Spojrzała za siebie, by sprawdzić czy jej berneński pies pasterski biegnie za nią. A on wiernie biegł za swoją panią. Biegł ile było sił w jego kilku miesięcznych łapkach. Zuzia skręciła nagle w boczną uliczkę, a potem w prawo tak, że wylądowała na stacji kolejowej. Nie zastanawiając się wskoczyła do pierwszego lepszego pociągu. A za nią jej wierny pies.
-P-proszę pani, czy mogłabym się schować tutaj?!- zapytała dysząc ledwo
-Proszę bardzo moje dziecko- odpowiedziała zdziwiona, gruba pani o swych włosach.
-Dziękuję- wyszeptała Zula i usiadła naprzeciwko swojej wybawicielki
-Czy możesz mi powiedzieć przed czym uciekasz?- spytała.
-Moja mama- tu znów łzy zaczęły spływać jej po policzkach. –ona…wie pani… Ja nie chcę iść do Domu Dziecka. Teraz policjanci mnie gonią… Ja-ja uciekłam.- odparła i jej głowa wylądowała na piersi nieznajomej.
-Cicho…cicho…- szeptała trochę zdezorientowana, głaszcząc jakąś nieznaną jej osobę po głowie. –Jak masz na imię?
-Zuzia, a pani?
-Elżbieta. Jeśli zechcesz, to pozostaniesz u mnie. Gdyż na jakiś czas wyjeżdżam z Polski.
-A nie sprawię kłopotu?
-Absolutnie. A ten cudowny pies jest twój?
-Tak. Wabi się Largo.
-Zuziu lepiej się schowaj, bo idzie konduktor. I pilnuj swojego psa.
-Dobrze- powiedziała Zuzanna i schowała się pod siedzenie. Konduktor niczego nie zauważył i Zula wyszła, a z nią jej pies.
-Proszę pani, a gdzie my jedziemy?- zapytała Zuzia
-Do Austrii moja droga. Nie wiedziałaś?
-Nie…- przyznała się Zuzanna
-Widzę, że jesteś zmęczona. Połóż się moja droga i śpij. Ja Cię obudzę, gdy będziemy na miejscu.
-Nie, nie chce mi się spać. Dziękuję
-Ależ moje dziecko! Chociaż się połóż!
-Dobrze- powiedziała zrezygnowana Zuza i położyła się. Nie chciała usnąć, ale była tak zmęczona, że usnęła. Śniła jej się mama. Żyła, żyła i uśmiechała się. A na twarzy Zuli także pojawił się uśmiech. Nagle ten obraz znikł. Elżbieta zaczęła budzić Zuzannę, gdyż dojechały na miejsce. Do Austrii.

kojotka

uuu cały czas mi pzrechodzą dreszcze. To opwiadania jest świetne !!

Wiki

dawaj dalej xD wciągnęł onmie Wesoly

Ireath

Może jutro Jezyk

A tak w ogople to cieszę się, że się podoba

Dorka

Ale tyak ogólnie to bradzo ładne imię Largo Wesoly

Opowiadanie przeee cudne Wesoly

Evel

nie no boomba Wesoly

Ireath

Imię Largo to nie moja robota Jezyk

Muszę powiedzieć, że Zuzia istnieje naprawdę

I to dla niej napisałam, więc ona wybierała imię "swojego" psa Wesoly

A jeśli sie wam podoba to proszę czytać dalej:

-Już?!- zapytała wystraszona Zuza, gdy usłyszała przez sen głos Elżbiety. Gruby, ciężki głos. „Już, już jesteśmy”- szeptała pani Elżbieta.
-Tak. Wstań i idziemy.
-Dobrze- powiedziała jeszcze mając w oczach twarz matki.
-Śniła Ci się matka?- zapytała nagle pani, która wyciągnęła pomocną dłoń do sieroty.
-Tak…ale skąd pani wie?- zapytał wielce zdziwiona Zuzia
-Powiedzmy, że też jestem sierotą- uśmiechnęła się uprzejmie ta pani, której siwe włosy były uczesane w kok.
-Przykre jest być sierotą- odrzekła cichutko Zuzanna, ale Elżbieta nie usłyszała.
-To jest mój hotel- powiedziała dumnym tonem osoba o wielkim sercu.
-Jest piękny- powiedziała w wielkim zachwycie Zuzia. Nic dziwnego, gdyż hotel położony niedaleko Murau był prześliczny. Wielki, z drewna hotel, był zbudowany w otoczeniu łąk. Po jednej jego stronie widniał staw. Była tu trampolina, na której nie skakały dzieci. A także plac zabaw. Dzieci było wiele. Jedne jeździły na łyżwach po stawie. Inne huśtały się, a jeszcze inne urządzały zabawy na śniegu.
-Są tu osoby z polski, a w tym dzieci. Dziewczynka, chyba starsza o Ciebie o kilka lat, i chłopak młodszy, o dużo- uśmiechnęła się Elżbieta i wzięła za rękę Zuzię. Weszły do tego hotelu i opiekunka Zuzanny pokazała jej pokój. Oczywiście za nimi podążał berneński pies pasterski, który bez smyczy, posłusznie, szedł za swą panią, wpatrując się w nią.

Taki mały narazie Mruga

Dorka

Mmmm to tez fajne... takie zaciekawienie co będzie dalej Wesoly

czekamy na nastepne ;-)

Ireath

A to sobie poczekajcie, bo mi narazie nie chce się zmieniać na berneńczyka Jezyk

D" border="0" />

marymcia :*

świetne opowiadanie... :bravo:
wciagnęło mnie jak żadne inne do tej pory...
Ireath...nie myslałaś o przyszłości związanej z pisaniem?

Ireath

przyszłość z pisaniem... :hmm: Tak w sekrecie wam wyjawiem, że chciałabym napisać ksiązkę

Ale to nie realne marzenie

A cieszę się, że się podoba