Zuzia i Largo ^^

Wiki

<lol> opowiadanie jciekawe, aj a pchalę się że nz kol mamy taką jedną książkę

Ireath

-Mój pokój jest tuż obok. Mam nadzieję, że dla twojego psa znajdzie się jakiejś przytulne miejsce.
-Dziękuję! Pokój jest śliczny!- wykrzyknęła uszczęśliwiona Zuzanna i rzuciła się na szyje pani Elżbiecie.
-Już, już spokój- powiedziała śmiejąc się Elżbieta. –A teraz idź się rozpakuj. Potem pójdziesz zwiedzić okolicę- zaproponowała i zostawiła Zulę. A sama udała się do swojego pokoju.

----------------------------------------
Dawno nic nie dawałam Jezyk

A wy się nie upominaliście :foch: . Ale się nie dziwię, że takiego badziewia wam się czytać nie chce Wesoly

Evel

Jakiego badziewia?! ;[
Czemu dajesz po takich małych kawałkach?

Robisz nam takie przerwy, a potem dajesz cztery linijki?! Zły

kojotka

może po prostu Ireath się nie chce jak narazie Wesoly

czekam na kolejną część Wesoly

Ireath

Badziewie to jest to co daję Jezyk

A skleroze mam dlatego zapomniałam Jezyk

-Pani Elżbieto…chciałabym wrócić do Polski. I tak przesiedziałam tu trzy lata, trzy wspaniałe lata. I gdyby nie myśl, że moja mama umarła, byłabym najszczęśliwszą osobą na świecie. Tęsknię za moim krajem i naprawdę jestem wdzięczna za gościnę. Nikt tyle dla mnie nie zrobił.
-Dobrze Zuzanno. Jeśli chcesz to wracaj. Ale tym razem z biletem.
-Dobrze. To ja idę się spakować, bo chcę już dziś wyjechać.
-Ale moja droga! Poczekaj! Pociąg masz dopiero jutro rano.-Oczy Elżbiety zrobiły się wilgotne.
-Dlaczego…dlaczego…pani płacze?- wyszeptała Zuzia, trochę dezorientowana.
-Och, ty moje dziecko. Jesteś mi tak bliska, a musisz wyjechać. Ale teraz idź się spakować. Jutro rano masz pociąg. Sprawdzę o której, i Ci powiem.- I bez słowa Zuzanna poszła do swojego pokoju. Spakowała tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Nie wiedziała co będzie robić w Polsce. I czy wróci do Austrii. Może tylko chciała na chwilę pojechać do Polski. Na grób matki. Minęły trzy lata, i nie było już 13 letniej Zuli. Była już 16 letnia Zuza. Nagle ktoś zapukał do drzwi.
-Proszę!- krzyknęła Zuzanna, i nawet nie myślała, że za drzwiami może być ktoś kto nie zna polskiego. Ale jednak był ktoś, kto znał.
-Jutro o 7:00 masz pociąg. Bądź gotowa o 6:30.- oznajmiła drżącym głosem Elżbieta i udała się do swojego pokoju.
-Jak myślisz Largo? Co będziemy robić w Polsce? A może tu wrócimy?- zapytała swojego berneńskiego psa pasterskiego, który z małej kuleczki zmienił się w wielkiego, potężnego i pięknego psa. Nic nie powiedział na słowa swojej pani tylko podszedł do niej, siedzącej na łóżku, i położył głowę na jej kolanach.
-Też nie wiesz?- zapytała go Zuzanna i przytuliła twarz do jego łba. –Tyle dla mnie zrobiłeś, a ja dla Ciebie co? Nic.- powiedziała Zuzia i w jej oczach pojawiły się łzy. Mocniej przytuliła swojego najwierniejszego przyjaciela i pocałowała jego łeb, na głowę Largo spadło kilka kropel łez jego pani. Spojrzał w jej oczy i polizał ją po twarzy. Jakby chciał ją pocieszyć, jakby chciał jej powiedzieć, że ona zrobiła dla niego wiele, więcej niż on dla niej. W brew woli Zula uśmiechnęła się.

Wystarczy? Jezyk

P

Dorka

To epilog ? Czy dalsza część tak ,,od razu" ? Fajne Wesoly

kojotka

bardzo fajne !!!!!!

M-O-N-I-K-A

Piękne!!
Masz jescze ajkieś części???

Ireath

Mam do samego końca (ok.15 stron w wordzie Jezyk

) Ale następne części dam później

seterka

Super jest to opowiadanie

Czekam na następną częśc

marymcia :*

cudowne! aż się wzruszyłam Wesoly

normalnie piękne i tyle <img src=

D" border="0" />
czekam na ciąg dalszy Mruga

Ireath

EJ! Bez przesady, bo się rómienię

Evel

Może ktoś pofatyguje się o kolejną część? Wesoly

Ireath

Dobra, dobra Jezyk

Już dalej poprawiam i wam daję Jezyk

-Dziękuję- wyszeptała i usiadła obok Largo na podłodze. Objęła go ramieniem, i przytuliła twarz do jego futra. Czuła się bezpieczna i szczęśliwa. Usnęła, usnęła wykończona. Była najwyższa pora na sen.
-Zuzanno, Zuziu, wstawaj!- obudził ją głos Elżbiety. Zuzia podniosła głowę, która przez całą noc spoczywała na Largo. Largo położył się tak, żeby jego pani było wygodnie.
-Już…och…zapomniałam nastawić budzik. Która? Aha…kilka minut po szóstej- wyszeptała zaspana Zuzanna , patrząc na zegarek.
-Idziemy na śniadanie.- oznajmiła Elżbieta.
-A mogę się ubrać?- zapytała Zuzanna.
-Nie, nie możesz- zażartowała Elżbieta –i tak usnęłaś w ubraniu, i nie zamknęłaś drzwi –oznajmiła z lekką naganą w głosie.
-Dobrze… to idziemy- powiedziała Zuzia, wstała i wyszła. A za nią Largo. Zula nie zwracała uwagi na to, że jest rozczochrana i zaspana. Czuła się jak w domu. Gdy dotarła do jadalni, gdzie miała zjeść śniadanie. Zobaczyła się w lustrze. Wybuchła śmiechem.
-Pięknie wyglądam, co Largo?- zapytała psa i zaczęła jeść śniadanie.
-Żegnaj- powiedziała pani Elżbieta, nie ukrywając łez.
-Dowidzenia. Dziękuję za wszystko!- krzyknęła Zuzanna i rzuciła się na szyję Elżbiety. Ona także nie ukrywała łez.
-Mam nadzieję, że mnie odwiedzisz.- wyszeptała Elżbieta i otarła chusteczką łzy ,spływające po jej policzkach.
-Oczywiście! Odwiedzę panią! A tak to będziemy do siebie pisać.
-Ale gdzie będziesz mieszkać?
-Nie wiem jeszcze. –przyznała się Zuzia.
-Niech Cię Bóg ma w swojej opiece- powiedziała, i pocałowała Zule w czoło. –A teraz już jedź, bo na pociąg się spóźnisz.
-Dowidzenia!- krzyknęła Zuza i wskoczyła do pociągu.
-Zuziu! To nie twój pociąg! –krzyknęła Elżbieta, ale Zuzia już nie słyszała. Odjechała. – Ciekawie, gdzie ją ten pociąg zabierze…
-Wszyscy wysiadają, to chyba już Polska!- krzyknęła uradowana Zuzia i wyszła z pociągu, a za nią Largo, który został przemycony w pociągu.
-Przecież to nie Polska!- krzyknęła wystraszona Zuzia. Gdy usłyszała słowo po Rusku, zrozumiała, że znalazła się w Rosji.
-Largo, Co my teraz zrobimy?- zapytała zrozpaczona Zula, ale po chwili roześmiała się. –Dlaczego nigdy nie uważam? Dlaczego zawsze pakuję się w tarapaty? –zapytała sama siebie Zuzia, z uśmiechem. –Skoro tu jesteśmy to zobaczymy za ile mamy pociąg do Polski. A przez ten czas pozwiedzamy Rosję- powiedziała do Largo Zuza, a w odpowiedzi Largo pomachał ogonem.

Proszę bardzo, nudźcie się dalej

seterka

Co to nie są nudy =P Dobrze, że Zula nie straciła nadzieji, chyba bym się poryczała jak bym była sama, a sory nie sama bo z bernusiem, to co innego Wesoly

Ciekawe jak sobie poradzi w Rosji